توافق اخیر میان مسکو با واشنگتن در مورد جنوب غرب سوریه را می‌توان نوعی طراحی برای دوره پساداعش دانست. این توافق نشان‌دهنده پویایی ابزارها در سیاست خارجی روسیه و کارکرد موفق اصل چندبرداری و تعامل گزینشی در این سیاست است.

چالش‌هایی چون چندگانگی نهادهای تصمیم‌ساز و اجرایی ایرانی، نبود همگرایی و هماهنگی مناسب بین نهادهای دیپلماتیک و فرهنگی در ایران، چگونگی حمایت از جریان‌های اسلام‌گرا یا جریان سکولار و جلوگیری از قدرت‌گیری و نفوذ جریاناتی مانند داعش و نداشتن مرز مشترک، آغازگر ابهامات و مشکلاتی در روابط ایران و تاجیکستان بوده است.

قطعاً در صورت خروج یا اخراج قطر از شورا، این کشور وارد اتحادها و ائتلاف‌های دیگری در منطقه خواهد شد و این امر خوشایند سعودی‌ها و متحدانش نیست. به همین دلیل می‌توان گفت که عربستان سعودی تمایلی به اخراج قطر از شورا ندارد.

واکنش فعالانه ترکیه به تحولات مرتبط با بحران در روابط قطر و برخی کشورهای عمده عربی از جمله عربستان و همچنین چشم‌انداز گسترده‌تر سیاست منطقه‌ای ترکیه بعد از انقلاب‌های عربی، این پرسش را برجسته ساخته است که خاستگاه اصلی سیاست‌گذاری خارجی پیچیده ترکیه و ورود این کشور به ائتلاف‌سازی‌های منطقه‌ای کجاست؟

سطح تنش کنونی قابل‌مقایسه با تنش سال 2014 نیست. این بحران کم‌سابقه نه‌تنها برای طرفین تنش بلکه برای بازیگران ثالث از جمله جمهوری اسلامی ایران نیز پیامد خواهد داشت. در نوشتار پیش‏ رو، ضمن بررسی روابط قطر با جمهوری اسلامی ایران، تأثیر این تنش بر روابط تهران- دوحه و همچنین تأثیر آن بر امنیت جمهوری اسلامی ایران بررسی می‌شود.

خواسته‌های پیشین دوستم مبتنی بر تشکیل حکومت وحدت ملی و تغییر حکومتِ کاملاً متمرکز به حکومتی متوازن در کنار درخواست‌های وی از غنی در ماه‌های گذشته چون واگذاری تمام صلاحیت‌های قانونی معاونت اول ریاست جمهوری، واگذاری چهار نهاد کلیدی دفاع، داخله، خارجه و ریاست امنیت به چهار قوم چون ازبک، سهم عادلانه اقوام در تمام بخش‌های دولت، راه‌اندازی عملیات پاک‌سازی لانه‌های تروریست‌ها در شمال و تمام نقاط افغانستان در وضعیتی است که دامنه تنش و اختلاف‌نظر بین وی و غنی همچنان ادامه دارد و هر یک از متغیرهای نامبرده می‌تواند بر آینده جایگاه دوستم و جنبش ملی اسلامی افغانستان تأثیر عمده‌ای داشته باشد.